رشد فردی
تصویرسازی کن تا باور کنی
دی
تصویرسازی چیه و چرا باید انجام بشه؟
تصویرسازی کلمه‌ایه که خیلی زیاد به گوشمون خورده.
ولی چه‌جوری این کار بهمون کمک میکنه؟ توی این مقاله این موضوع رو بررسی می‌کنیم.
اول از همه بهتون بگم مغز نازنین ما، فرق بین واقعیت و تجسم رو متوجه نمیشه!
یعنی چی؟ مگه میشه مغزمون متوجه نشه ما داریم چیزی رو تصور می‌کنیم؟
آره میشه، همه‌مون هم بارها بهش برخوردیم.
همین الان یک لیموترش پرآب رو تجسم کن. روی این لیموترش نمک بریز. آب لیمو رو توی دهن خودت بچکون…
بزاق دهنت ترشح شد، درسته؟
الان یه سری میگن نه هیچی نشد.
خب باشه بیا یه تصویرسازی دیگه انجام بدیم.
الان یک نفر رو تصور کن که خیلی از دستش ناراحتی. شروع کن توی ذهنت باهاش بحث کردن.
بعد از چند دقیقه می‌بینی واقعا عصبی و ناراحت میشی.
نه لیموترشی الان وجود داره نه اون شخصی که باهاش مشکل داریم.
ولی عکس‌العمل مغز و بدن ما عین واقعیت بود.
جالبه بدونید توی دانشگاه استنفورد تحقیق کردن و دیدن که وقتی تصور میکنی یک کاری رو داریم انجام میدی، دقیقا همون بخش‌هایی از مغزمون فعال میشن که موقع اجرای واقعی اون کار فعال میشن.
پس حالا که مغز ما فرق بین تجسم و واقعیت رو متوجه نمیشه بیاین از این موضوع نهایت استفاده رو ببریم.
تصور کن به هدفت رسیدی
اکثر افراد، وقتی هدف‌های بزرگ برای خودشون مشخص میکنن، باور ندارن که میتونن به اون هدف برسن.
حق هم دارن، انقدر از بچگی ورودی منفی و باور کپک‌زده توی سرشون به وجود اومده، چطور میتونن باور کنن به هدف‌های بزرگ میرسن؟
نکته مهم اینجاست که اگه باور نداشته باشیم به هدفی میتونیم برسیم، احتمال رسیدنمون هم تقریبا صفره. پس حالا چی کار کنیم که باورمون درست شه؟ یکی از راه‌های عالی، تصویرسازی ذهنیه. یعنی ما خودمون رو در حالتی تجسم کنیم که به هدف بزرگی که داریم رسیدیم.
همونطوری که گفتم مغز ما فرق بین واقعیت و تصور رو تشخیص نمیده و وقتی ما خودمون رو در حالتی که به هدفمون رسیدیم تصور می‌کنیم، ناخودآگاه باور می‌کنیم که توان رسیدن به این هدف رو داریم.
هر چقدر این تصویرسازی واقعی‌تر باشه، بیشتر روی باور ما تاثیر داره.
مسیر رو ول کن، بچسب به هدف
توی فرآیند تصویرسازی نکته فوق‌العاده مهم اینه که اصلا به مسیر رسیدن به هدفمون نباید فکر کنیم.
فقط خودمون رو در حالتی ببینیم که اون هدف رو به‌دست آوردیم.
مسیر رسیدن به هدف باید با برنامه‌ریزی و کارهای عملی تعیین بشه ولی اینجا ما بحثمون اصلاح باورهای خودمونه.
پس فقط خودتو در حالتی تصور کن که هدفتو به‌دست آوردی.
تصویرسازی با چشم‌های باز یا بسته؟
حداقل اولین بارهایی که تصویرسازی رو انجام میدیم بهتره با چشم‌های بسته باشه که تاثیر بیشتری داشته باشه.
اکثر ورودی‌های مغز ما از طریق چشم هستن و ما اگه با چشمان باز بخوایم تجسم کنیم حواسمون پرت میشه و نمی‌تونیم کار رو درست انجام بدیم.
وقتی که چندین و چند بار تجسم رو انجام دادیم و بهش مسلط شدیم، میتونیم با چشم‌های باز هم این کار رو ادامه بدیم و لذت ببریم.
از چشم‌های خودت تصور کن
یکی از موضوعات اصلی در تجسم اینه که ما باید از دیدگاه اول شخص خودمون رو نگاه کنیم نه سوم شخص.
یعنی چی؟
یعنی اینکه خودمون رو از بیرون نگاه نکنیم.
مثلا فرض کنیم هدف ما خرید یک ماشین بی‌ام‌و ۳۲۸ مشکی رنگ مدل ۲۰۲۲ هست.
باید خودمون رو پشت فرمون بی‌ام‌و تصور کنیم. در حالی‌که فرمون رو با دست‌هامون لمس می‌کنیم. پدال گاز و ترمز رو زیر پامون حس می‌کنیم و دقیقا خودمون رو توی اون شرایط تجسم می‌کنیم.
روش اشتباه اینه که از بالا یک ماشین بی‌ام‌و ببینیم که خودمون راننده و صاحب اون ماشینیم. (انگار از نگاه یک شخص دیگه داریم می‌بینیم)
پس با نگاه خودت تصویرسازی کن.
من وقت این کارها رو ندارم!
عزیزم وقت نمیخواد که… موقعی که داری میخوابی، به‌جای اینکه به مشکلات و سختی‌ها و اتفاقات منفی فکر کنی، بشین هدفتو تجسم کن.
دقت کنید بهترین موقع برای تصور کردن، چند دقیقه قبل از خواب و چند دقیقه بعد از بیدار شدن از خوابه. همون موقعی که یه مقدار منگی خواب رو هنوز داریم.
توی این حالت، مغز ما اصطلاحا در حالت آلفاست و میتونیم بیشترین تاثیر رو روی ناخودآگاه خودمون بذاریم.
وقتی شب تصویرسازی رو انجام میدیم اولا خواب بهتری خواهیم داشت، ثانیا صبح با انرژی بیشتری بیدار میشیم، ثالثا روی ناخودآگاهمون تاثیر فوق‌العاده میذاریم.
وقتی هم که صبح بعد از بیدار شدن تصویرسازی می‌کنیم، دوباره انرژی خیلی زیادی برای روزمون به‌دست میاریم، روی باورمون هم تاثیر مثبت میذاریم.
پس از همین امروز قول بده حداقل ۲ بار در روز هدف‌های بزرگ خودت رو تجسم کنی.