قانون پارکینسون چیست؟
قانون پارکینسون اولین بار توسط سیریل نورثکورت پارکینسون، تاریخدان انگبیسی، مطرح شد.
او درسال ۱۹۵۵ زمانی که کارمند دولتی بود، این قانون را مطرح کرد.
در آن زمان ادارات انگیسی بسیار درگیز کاغذبازی و قواعد بروکراسی بودند و کارآیی پایینی داشتند.
طبق قانون پارکینسون، “هر کار بهاندازه زمانی که برای آن اختصاص داده شده، طول میکشد.”
یه این معنا که اگر یک کاری که ۳ ساعت زمان نیاز داشته باشد و ما یک هفته به آن اختصاص بدهیم، نه تنها آن کار بهتر انجام نمیشود، بلکه استرس و ترس از انجام کار هم بیشتر می شود.
قانون پارکینسون، در واقع به این موضوع اشاره دارد کارها را باید در سریعترین زمان انجام داد.
به این معنا که سعی کنیم کارها را هوشمندانه انجام دهیم.
قانون پارکینسون در زندگی
تا حالا بارها این موضوع برای ما پیش آمده که کارها را تا آخرین لحظه عقب انداختیم.
در واقع عادت انجام کارها در دقیقه ۹۰، ناشی از همین قانون است.
این کار نه تنها باعث میشود که استرس انجام کار زیاد شود، بهره وری و انرژی شخص را بهشدت کم میکند.
برای اکثر ما این قانون در دوران دانشآموزی یا دانشجویی پیش آمده.
همه ما مطالعه دروس را به روزهای آخر ترم و نزدیک امتحانات موکول میکنیم.
یا وقتی برنامهای در یک هفته داریم، احتمالا انجام آنرا تا پایان هفته به تعویق میاندازیم.
همچنین رژیم غذایی و رسیدن به اندام مناسب، تا لحظه آخری که مجبور به اجرای رژیم نشویم، اجرا نمیشود.
قطعا پروژههای کاری را دیدید که تا لحظه آخر طول میکشند و در روزهای پایانی کار، همه با عجله به دنبال اجرای کارهای عقب مانده هستند.
همچنین این قانون به شکلهای دیگر هم در زندگی نمایان می شود.
وقتی ما برای انجام یک کار، مثلا تمیزکردن منزل، ۴ ساعت را اختصاص میدهیم، بعد از مدتی باورمان به انصورت شکل میگیرد که این کار ۴ ساعت زمان نیاز دارد.
در حالیکه شاید با نصف این زمان هم بشود همان کار را انجام داد.
همه این موارد و هزاران مثال دیگر نیز ناشی از قانون پارکینسون است.
حال که از این قانون آگاه شدیم، باید بررسی کنیم چطور میتوانیم بهره وری و کارآیی خودمان را بهشدت بالا ببریم.
آیا این قانون فقط در مورد زمان هست؟
اوایل قانون پارکینسون فقط برای زمان فعالیتهای مربوط به کسب و کار مطرح میشد.
ولی با گذشت زمان و بررسیها، مشاهده شد که این قانون در زندگی شخصی و در مواردی غیر از زمان هم اتفاق میافتد.
در پاراگراف قبل، تعدادی از نمونههای این قانون در زمان انجام کارهای شخصی را بیان کردم.
در مورد مسائل خارج از بعد زمان، می شود مثالهای زیادی آورد:
اکثرا حجم گوشی و فلش و هاردها، تا جایی که ممکن است پر میشود.
و ما همیشه این سوال را داریم که چطور با گوشیهای قبلی خودمان با آن حافظه کار میکردیم.
اغلب اوقات، کتابخانه ما پر است و جایی برای ندارد.
همچنین کشوها و کمد لباسمان تا جای ممکن پر میشود.
چطور از این قانون بهره ببریم؟
برای بالا بردن کارآیی خود، باید در تمام امور زندگی، حواسمان به قانون پارکینسون باشد.
در ادامه به چند راهکار اشاره میشود:
- برای کارها ضربالاجلهای کوتاهتر از همیشه تعیین کنیم. تا جای ممکن زمان کارها را کوتاهتر کنیم.
- از قانون ۲ دقیقه استفاده کنیم.
طبق این قانون برای انجام کارهایی که زمان کوتاهی (حدود ۲ دقیقه) طول میکشند، هیچ مکثی نکنیم. بلافاصله آن کار را انجام دهیم.
- برای کارهای طولانی و بلندمدت هم از قانون ۲ دقیقه استفاده کنیم.
به این معنا که یک قسمت ۲ دقیقهای (کوتاه) آن کار را انتخاب کنیم و بلافاصله اجرا کنیم.
- کارهای بلندمدت خود را به برنامههای کوتاه تقسیم کنیم. از ایجاد برنامههای سنگین خودداری کنیم.
مثلا برای مطالعه درسها، روزی ۱۵ تا ۳۰ دقیقه اختصاص بدیم. در طول ترم هرروز این زمان را اجرا کنیم.
در واقع کارهای بزرگ را به قسمتهای کوچکی تقسیم کنیم که اذیت کننده نباشد.
مثال دیگر برای کاهش وزن هست، هر روز به اندازه ۱۵ دقیقه پیاده روی کنیم.
این کار باعث میشود که کارها را کمتر عقب بیاندازیم.
کارهایی که برای موارد غیر زمانی باید از قانون پارکینسون استفاده کنیم:
- وسایل خود را بررسی کنیم. وسایل و لباسهایی که مدت زیادی است از آنها استفاده نکردیم را حتما بیرون بگذاریم. (آنهایی که باکیفیت و قابل استفاده هستند را به کسانی که به آن وسیله نیاز دارند ببخشیم.)
- در مورد وسایلی که نمیدانیم نیاز داریم یا نه، پیشنهاد من این است که آنها را هم بیرون بگذاریم. (دور بیاندازیم یا اگر باکیفیت هستند به افرادی که لازم دارند ببخشیم.)
- در مورد وسایل دیجیتال، فایلها را بررسی کنیم. فایلهای غیرضروری را پاک کنیم.
فایلهایی که نمیدانیم نیاز داریم یا نه را در جایی نگه داریم. از حافظه گوشی بکآپ بگیریم و فایلهای غیرضروری را پاک کنیم.
دقت کنیم که هدف از شناخت قانون پارکینسون و اجرای مواردی که اشاره شد، انجام کارها با کیفیت بالا در زمان کوتاهتر هست.
به این معنا که کارها را هوشمندانه انجام دهیم. در این موارد به هیچوجه هدف کم کردن کیفیت نیست. بلکه بالارفتن کارآیی خودمان هست و استفاده بهتر از زمان.